Açılış interlude'u "Awakening", albüme heyecan verici bir başlangıç yapmamızı sağlarken, ikinci parça "Promised Ones" ile gerçek anlamda doyurucu bir sound ile karşılaşıyorsunuz. Beau'nun scream'iyle açılan parçada, basçı Jared Warth'ın brutal vokalleri ve esas gitarist Eric Lambert'ın clean vokallere enfes bir şekilde eşlik etmesi de büyük fark yaratıyor. Öte yandan davulda Matt Traynor tekniğini harikulade şekilde göstermiş; atakları son derece ölçülü ve performansı, parçanın trafiğini tamamen etkiliyor. Özellikle de parçanın breakdown'u oldukça güçlü ve keyifli. "Promised Ones"ı aşağıdaki linkten dinlemeniz mümkün :
Üçüncü parça "Bottomfeeder" ise As I Lay Dying-vari bir girişle nakarata kadar ilerleyen ve trafiği bakımından da oldukça sade sayılabilecek bir eser. Bu parçada da scream'lerle bütünleşen sıkı bir breakdown öne çıkıyor ve daha önemlisi, tunnel kısmı oldukça uzun ve melodik tutularak ikinci bir breakdown'a bağlanıyor. Parça da bu harika breakdown ile sona eriyor ki riff'ler de arkadan enfes bir fon oluşturmakta. Ardından gelen "I'm Bad News, In the Best Way" ise inişli çıkışlı trafiğiyle ve melodik breakdown'uyla dikkat çeken parçalardan. Sözleri de bir nevi acıklı bir yakarış içerdiğinden dolayı clean vokallerin sık döndüğü bir parça olmasıyla birlikte metalcore öğelerinden de hiç geri kalmamışlar.
Albümün beşinci parçası "The Reign", akıcı ritmi ve ağırlı olarak hissedilen melodik metalcore havasıyla farklılık yaratıyor. Beau'nun sözlerine de şöyle bir göz attığımızda, yine bir "sevgiliye" yazıldığı anlaşılan cümlelerle karşılaşıyoruz ki bu kez daha yoğun gözlenen umut dolu duygular akıyor kelimelerden. Albümde efektli vokallerin de karıştığı bir breakdown'a sahip olan ilk parça "The Reign", kesinlikle dinlenmesi gereken bir eser. Altıncı parça "40 Days..." ise melodik ve clean vokalli girişiyle öne çıkmakta. Blessthefall'ın özellikle lirikal açıdan ne kadar duygusal olabileceğinin göstergesi olan bir parça da denilebilir; zira çoğu parçalarında olduğu gibi yine en saf duyguları en basit ifadelerle aktarmayı başarmışlar ve bunu yaparken post-hardcore tabanında da enfes tepkimeler yaratmış gözüküyorlar, çünkü parçanın ortasında dinleyen üzerinde bambaşka bir hava yaratan çok keyifli bir gitar solosu giriyor. "You changed me!" haykırışlarıyla sona eren parçanın hemen ardından "Bones Crew" geliyor ki albümdeki en kısa parça bu. Olabildiğince fazla clean vokal kullanılan bir parça olarak dikkat çekmekte, aynı zamanda kolay anlaşılır ve akıcı bir trafiği olduğunu da söylemek mümkün.
Sekiz numarada bizi "Don't Say Goodbye" karşılıyor ve daha başlangıcındaki gitar riff'leriyle ve ona eşlik eden harikulade bir atakla inanılmaz bir enerji yayıyor. Bana kalırsa albümdeki en etkili iki parçadan biri bu; gerek sözleriyle, gerekse metalcore sound'una olan yakınlığıyla kesinlikle takdire şayan bir eser olduğunu söylemeliyim. Sadece kapanış breakdown'u bile bu fikre sağlam bir kanıt olabilecek nitelikte. Bu keyifli parçayı da aşağıdaki linkten dinleyebilirsiniz :
Ardından gelen parça "Undefeated" ise sakin başlarmış gibi görünüp ani bir girişle melodik bir breakdown'a dönüveren bir intro'ya sahip. Fazla uzun bir parça olmamasına rağmen metalcore ve hatta djent havasının da sezildiğini söylemek mümkün. Clean vokallerin bolluğu dinleyiciyi yanıltmamalı, özellikle davulcu Matt Traynor'un atak bazında büyük farklılık yarattığı kesin.
Önceki albümlere kıyasla Matt çok daha aktif rol almakla beraber, çoğu parçayı da tekniğiyle akıp götürüyor. 10. parça "'Till The Death Of Me" albümün en uzun parçası olmasının yanında sıkı bir melodik breakdown ile açılıyor, hatta nakarat kısmına kadar aynı hızla aktığını belirtebilirim. Özellikle nakaratlarda clean vokallerin sıkça kullanımına bu parçada da rastlıyoruz, fakat parçanın son 1 dakikasına girilirken altolarla bezenmiş hafif bir ritm sonrasında patlayan fevkalade bir breakdown, "'Till The Death Of Me"nin tüyler ürpertici en büyük öğesi -ki parça sonuna dek bu güçlü breakdown devam etmekte. İpucu olarak ise, debut albümlerinin son parçası "His Last Walk"u vereceğim, gerisini siz anlayın. ;)
Kapanışa yaklaşırken "Flatline" adlı interlude sonrasında, albümün son parçası "Meet Me At The Gates" karşımıza çıkıyor. Yaklaşık 7 dakikalık uzunluğuyla ve diğerlerine nazaran daha hafif riff'lerle tipik bir kapanış parçası. Sözleriyle de oldukça dokunaklı bir yapıda olduğu aşikar; "Every breath i take like i can't escape, and i'm too afraid of letting go of you / I found the secret, to wash away all this sadness" şeklinde bir kapanışa sahip olmasıyla birlikte, gerek soloları, gerekse duygu sağanağı şeklinde akan ritmleri ile dinleyeni uzun süre kendine bağlayan, hatta zincirleyen bir eser "Meet Me At The Gates".
Albüm boyunca gitaristler Elliott Gruenberg ve Eric Lambert'in de uyumları takdir edilesi; öte yandan davulda Matt Traynor, önceki kayıtlara nazaran bu albümde çok daha atak ve agresif gözüküyor. Vokal Beau için denilecek bir şey yok, gerçekten hem clean vokal olarak hem de scream vokal olarak kesinlikle farklı bir tarz, değişik bir teknik. Grubun önceki albümlerini de dinlemişseniz aradaki farkı bariz şekilde hissedebileceğiniz, fakat şüphesiz ki her haliyle yılın en keyifli albümleri arasında başı çekecek bir eser "Awakening"...
Parça Listesi :
1.Awakening
2.Promised Ones
3.Bottomfeeder
4.I'm Bad News, In The Best Way
5.The Reign
6.40 Days...
7.Bones Crew
8.Don't Say Goodbye
9.Undefeated
10.'Till the Death of Me
11.Flatline (Interlude)
12.Meet Me At The Gates
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder